Bobanın, Oolun hem Ayoz Duhun adına!
Sevgili kardaşlar hem kızkardaşlar! Her bir keret, açan uşak duȇȇr, o-var sevinmelik. Sevinmelik kendi bobasına-anasına.
Panayiyanın duuması – o vardı sevinmelik diyl sade onun bobasına-anasına, angısınnarın olmaardı uşakları, ama bütün dünyaa.
Hristoz erä geleciykana, insannar bulunardılar karannıkta. Okadar çirkin vardı o vakıt, neçin deyni insannar bilmäärdilär ne yapȇrla.
Geler vakıt, da onnara Allah verer bir Kız. Te nerada duȇȇr, artık geler Güneş, geler Şafk, ani var Hristos, Angısı getirer bütün dünyeya aydınık hem aydannıdȇr bütün dünneyi.
Sıra geler, Allah vermeer bizä uşak, biz dolaylȇȇrız herersini, gideriz türlü-türlü vraçlara, isteeriz, ani olsun bizim uşaklarımız, ama nedän bizä olä olȇr?
İsteeriz Allah bizä versin okadar te, nekadar bizä lääzım. “Allah bana vermesin zeedä uşak , bän isteerim bir uşacik, O bana bir versin. Bän isteerim iki: isteerim bir kızçaaz, bir da çocuk olsun, başka diyl lääzım. Allah vermesin, neçin deyni pek zor, pek zor onnarı büütmää, pek zor duudurmaa”. Da te bölä biz isteeriz, ani Allah versin bizä nekadar bizä uyȇr, ama Allah ölä istämeer olsun, ani biz böön yapalım kendi yannışlıımıza görä. Allah veryer hem da veryer herbir işi faydaylan, veryer bizä, ani fayda olsun bizim canımıza da.
Biz büün hepsimiz bileriz ölä bir lavı, açan kimsey duudurȇr gagauzlard, biz deeriz: “Bu karı kurtuldu bu gündä”. Bu lavlar bizä kaldı, onnar diyl boşuna.
Kurtuldu nedän? Yazıda söyleniler, ani “женщина спасётся чадородием”, ani “karı kurtulacek te onnan, ani o duuduryer uşakları”. Açan Allah ona vermiş, ani onun olsun uşakları, o onnan da kurtulacek. Onunştan bu laf diyl boşuna. Açan vermer, vermer – var Allahın yolu, nicä Allah sımarlȇȇr, Allah nicä göryer taa islä ani olacek, ama bizä deyni, açan veryer Allah, lääzım kabledelim.
Biz uşacık isteyeriz olsun, deyni dediimiz olsun, nicä bir oyuncak, ani oynamaa deyni olsun, da gelyer aklıma laflar Evangeliyadan, nerada Hristos söleer fariseylerä, kiyatçılara, harç toplaycilara. Te o fariseylär, kiyatçılar bilyardılar bütün Yazıyı bilyardılar hepsini başkasını üüredyardilär, başkasını savaşyardılar döndürmää Allaha, da Hristos onnara bir seret söleer bir uurda, deer: “Kahır sizä, ani siz dolaylȇȇrsınız dünnyeyi, bir kişiyi çevirmää Allaha deyni”, ani kimi sa döndürmää Allaha deyni savaşyerlar pek çok yapmaa, savaşyerlar onu dooru yola koymaa, “ da döndürenni dooru yola siz yapȇrsınız onu cendemin izmetçisi”. Neçin deyni üüredyerlar te ornara, ne diyl dooru. Te ölä bizdä çok seret olyer, ani biz böön uşaklarımızı isteyeriz. Sira gelyer böön çok türlü işlär yapȇrız, Allah vermär sa, biz gideriz da aarȇȇrız türlü-türlü yılaççıları. Böönkü gündä var çok türlü uurlar, nedän aşırı böön olyer bizim uşaklarımız. Biz böön çok türlü yapȇrız, kimär kera pek büük para öderiz o işlerä deyni, ani olsun uşacıklarımız. Açan da çok görünyer, ozaman da kaybedyeriz onnarın cannarını. Biz var nicä olalım te okadar fena, varız okadar fena, ani lääzımkana bizä deyni pek isteyeriz, aalȇȇrız Allah versin, açan da Allah veryer ozaman da aalȇȇrız, neçin Allah çok verdi. Ozaman da yapȇrız büük bir fikirsizlik, ani gidip ta kaybedyeriz te o kendi uşaklarımızı, yapȇrız suuk ureklän, kaskatı ureklän. Te bunnar hepsicii olyer te ölä çirkin uurlarda.
Allah verdi bizä uşak, bir ya da iki, biz da onnarı yapȇrız cendemin uşaklarını.
Neçin?
Deyni onnar bizä deyni var oyuncak, ani biz onnara savaşyerız pek islä – “ Ani benim uşaam alt kalmasın, benim uşaam olmasın hepsindän prost”, savaşyerız onnarı giidirmää, savaşyerız almaa onnara hepsi oyuncakları, angisinnar ani hiç diyl fayda deyni. Taa çirkin işlär, neçin deyni uşaklar hepsicii, ani taa emen bekim lavedyer-lavedämer mi, bekim da çeketti lavetmää, onnarin elindä hepsindä var birär telefon, compyüter — onnarnan hepsicii oturyerlar da oynerlar.
Alyerız da bitki-bitkiyadak yapȇrız onnarı cendemin uşakları, yapȇrız onnarı biz, neçin deyni bizim açıyer canımız, anaların pek acıyer cannarı sabaylen kaldırmaa uşakları kliseyä, yollamaa onnarı voskresnıy şkolaya. Pek acıyer cannarı: “Adi dinnensin, bütün afta üürenyer, adi pazar geldi onnar da dinnensinnär böönkü gün da gelmesinnär”. Ya da başka ne sa. Malilerin taa da çok cannarı acıyer, onnarın pek canı acıyer, ani onnar gelmesinnär. Te bölä biz yapȇrız onnarı cendemin uşakları. Neçin deyni herbir işä onnar üürenilinyerlar, herbir işä ne diyl läzım onnar üürenyerlar.
Bizim canımız acıyer neya? — te ona, ani onnar olsunnar hristian, ani onnar olsunnar Allahı korkan uşakları da olsunnar faydalı. Şini onnar küçük da bizä görünmeer, nekadar çirkin onnarin işleri, ama sıra gelyer da onnar büyerlär, onnarnan bilä büyerlär onnarin zeetleri da. Te o zeetlär, angısınnar bitki-bitkiyadak getiryerlar kahır bizim da başımıza hem da te o kendi uşakların başına gelyer kahır.
Neçin deyni biz böön, açan aulda sıra gelyer baayı kesmää ilkyazin, açan bizim canımız acıyacek da kesmeyeciz o baayi, ozaman o getirmeyecek bizä te ölä üzüm, açan canımız acıyacek bu dalı kesmää o dalı, ama biz savaşyerız kesmää te ölä, neçin deyni bölä o çotaa taa islä olacek, da böölä o taa islä orüyecek o kurumayacek, e getirecek taa zeedä bereket.
Biz istämeeriz kesmää te onnarı, ani uşak aylazlanyer, biz istämeeriz kesmää onnari, ani uşak istämeer orucunu tutmaa, biz istämeeriz onu kesmää, ani istämeer stavrozunu yapmaa, istämeer kliseyä gelmää. Biz deyeriz: “ İ, o istämeer!”, biz okadar söleriz. Ozaman biz bişeya da karışmayalım, açan bizim canımız acıyer okadar, ozaman bir da iş buyermayalım, bir seret, açan onnar istämeerlar yollamayalım şkolaya, diyl lääzım onnara yapmaa, dursunnar onnar evdä da dinnensinnär bişey yapmasınnar – pek bizim canımız aciyer!
Da böölä, biz böön dangalak bobalar-analar te ölä kayıba yollȇerız kendi uşaklarımızı.
Biz onnarı kendimiz yapȇrız da sora tutȇrız kavamızı, ani aalȇȇrız, şaşȇrız, nedän bunnar bukadar oldu. Onnar oldu neçin deyni biz onnarı ölä yapȇrız. Biz böön olacıına boba-ana yapȇrız çok çirkin işleri. Soruşa: “Neçin uşaklar gelmerlär voskresniy şkolaya?”, soleeriz, ani uşaklar pek korkȇrlar popazlardan. Açan popazdan korkaceklar, Alahtan da korakaceklar kliseya gelmää.
Neçin sa günahtan korkmaa biz onnarı üüretmeriz? Bölä biz onnar için deyeriz: onnar korkȇrlar, ani onnar gelmesinnar, ani orada bekim da metaniye veryerlar. Biz hiç korkmȇrız günahtan, bin türlü sebep bulyerız, ama ani uşaklar korunsunnar günahtan biz onnarı üüretmeriz, ani günahtan lääzım korkmaa.
Böönkü yortu da var bizä örnek, nicä lääzım terbietmää( üüretmää, yola koymaa) kendi uşaklarımızı, ani dua lääzım olsun taa ileri herbir iştän, açan boba-ana gelmer kliseya da dua etmeer kendi uşakların için, ani istämeer Allahtan, ani Allah en ilk isteciykana te o uşacıı, ani girip ta lääzım dua etmää, ozaman çekedyer, koyulyer temel te o uşaa, ani duacek, nezama sa, Allah verdiynän.
Nedän o temel?
Hepsimiz bilyeriz kök, açan islä, kendi fidan da olyer islä, açan kök var prost, asta , ozaman onun fidani da ikär ölä olacek prost. Temel da açan kaavi, temeldä duryer ne sän koydun üstünä — evi mi, başka iş mi, o temeldä duryer kaavi. Açan temel prost orada durmayacek. Te ölä biz da geldiynän duadan, komkadan, oruçtan — ozaman biz kurȇrız te o temeli. O temel kurulyer yakışıklıykana Allaha. Ne büecek o temelin üstündä o da olacek yakışılı Allaha. Açan sa temel yakışıksız Allaha, açan biz onu kurmuşuk günahtan, ozaman ona görä da büecek. İslä toomdan büyer bir islä iş.
Da te ölä biz böön, açan isteyeriz görmää, isteyeriz nesa olsun bizdä hem dünyedä da hem aylemizdä da, ozaman biz lääzım çekedelim te ondan, ani herbir iş lääzım çeketsin duadan. Örnek var Panayıyanın duması. Amin
Prot. Feodor Karakalçev