Sevgili kardaşlar hem kızkardaşlar, böönkü yortuyu herkerä var nicä göstermää büük örnek, nicä terbi etmää, üüretmää kendi uşaklarımızı. Bizim Ayoz Klisä gösteryer çok örnek, nicä lääzım yaşasın hristian, te bırada da Klisä gösteryer, nicä lääzım üüredelim uşaklarımızı.
Böönkü yortuda annadılyeer üç kızkardaş için hem onnarın anası için. O üç kızkardaş üç iiliklerin adındaydılar: İnan, Umut hem Sevgilik. Ölä apostol Pavel da söleer: ”Göktä var Üçlü Allah, O var Troiţa – Boba, Ool hem Ayoz Duh. Hem erdä da buyuryer üç iilik: inan, umut hem sevgilik. Ama sevgilik onnarın arasında var hepsindän büük.” Da te o kızkardaşlar, angısınnar varmışlar büüyü oniki yaşında, ikincisi varmış on yaşında, üçüncüsü da emen-emen olmuş dokuz yaşında, yaşarmışlar bir padişayın vakıdında, angısının adıymış Adrian, ikinci üzyılda Hristozun duumasindan sora.
Da te o vakıtta yaşarmış o karı kendi uşaklarınnan da üüredyarmış onnarı, nasaat edärmiş, sölärmiş onnara, ani erdeki işlerä bişeya baalanmasınnar, bişey onnara deyni olmasın erdä paalı, deyni erdä yok nicä olsun kısmet bitkiyadak. Kısmet var nicä olsun, sade açan yapȇrsın iilik yada veryersin kurban kendi canını – te onnardan sän var nicä olasın kısmetlı. Ama olmaa kısmetli ondan, ani pek zenginsin, yada saalın var, yada seni hepsi bilyer da meetedyerlar, bekim sana hepsicii baş iildyer – ondan kısmetli olmaa yok nicä. Ne azırladı Allah Göktä insannara, ondan karä yok nicä olsun dolumlu kısmet.
Böölä üüredyer ana kendi uşaklarını. Biz bilyeriz, ani Hristozdan sora taa üçüz yıl pek kooladılar hristiannarı. Koolamak vardı herbir vakıt, böönkü gündä da var. Ama ozaman taa erleşmediydi erdä hristiannık. Hristos dedi: “Beni kooladılar, sizi da koolaycıklar”.
Nicä bilyeriz hepsi baş iildyardı yalancı allahlara. Da te o padişah Adrian isteer, ani hepsi baş iiltsinnär yalancı allahlara. Kim sa ona söleer, ani var bir dul karı, angısının var uşakları. Da o karı var hristian hem uşakları da onun hristian. Da Adrian söleer getirsinnär onnarı da söleer: “Bän söleerim sizä, ani atılasınız Hristozdan da baş iildäsiniz te bu bizim allahlara.” Ama onnar söleerlär Andriana: “O allah var yalancı, biz ona var nica sade tükürelim. Bizdä var bir Allah, ani var Göktä – bizim Kurtarıcımız — bizim Hristos! O var bizim Allahımız!”
Padişah en ilk onnara yapmȇr bişey, veryer bir karıya, ani o karı koysun onnarı akıla. Üç günädak dursunnar onda da onnarı üüretsin, ani diil lääzım baş iiltmää Hristoza, ani onnar dönsünnär da yapsınnar, ne söler padışah.
Geçer üç gün faydasız, onnar Allahtan atılmȇrlar. Da o vakıdı anası kullanyer taa çok dua etmää, ani Allah kuvetlesin, Allah kaavilesin onun uşaklarını. Anası üüretmer, demeer, ani “atılın da biz sora pişman olacız da endän olacız hristian”. Anası ölä demeer. Anası deer onnara atılmasınnar, dursunnar lavında, nicä da olmasın zorlar, zeetlär.
Alyerlar en ilk Verayı, onu zeetlerlär çok türlü, sora onun kızkardaşını Nadejdayı, bitkidä da küçüünü ikär ölä. Anası duryarmış bir tarafta, ona yapmȇrlar bişey. Anası sade duryer da dua eder: “Allahım sade atılmasinnar, sade bitkiyadak çeksinnär zeetleri da kabletsinnär Gökteki Padişahlıı.”
Üçüda kızkardaşlar kabledyer ölüm, anasına yapmȇrlar bişey. Anası gömer kendi uşaklarını. Bulunyarkana üçüncü gün onnarın mezarında, Allah alyer onun canını. Klise sayer, ani o da var zeet çekän, neçin deyni anasına görmää kendi uşakların zeetlerini, var taa büük zeet, nekadar kendisinä zeet çekmää.
Ne biz isteeriz Allahtan? Nekadar biz isteeriz Allahtan, ani Allah versin en ilk bizim uşaklarımıza deyni, ani onnar olsunnar insan, ani onnar dooru götürsünnär kendini, atılmasınnar Allahtan, unutmasınnar Allahı, herbir uurda yapsınnar esapçasına, nekadar yaşayaceklar.
Te o teerbietmäk görünyer böönkü yortuda, nicä ana kendi uşaklarını üüretmiş, nicä onnarı terbietmiş. O düşünmer onnarın zorçekmesini, ani acıtmasın onnarı, o düşünyer bir iş için, ne var insana deyni en paalı.
Biz sa böön herkerä bakȇrız, ani taa çok olsun raat yaşamak, nicä kendimizä nicä da uşaklarımıza.
Ama ne olacek ötää dooru? Nekadar o götüräbilicek kendini, olacek mı aylesindä sevgili uşaklarına hem da kendi eşinä, nicä o iş bulacek, nicä işleyecek, nası orada gösterecek kendini, nicä insannarın arasında olacek?
Te bunnar herkerä bizdä kalyerlar ikinci uurda. Biz böön lääzım bakalım kökünä, biz sa taa çok bakȇrız meyvalarına, ama açan kökü olyer asta, meyvalar yok nicä olsun saa. Meyvalar olyer cürük yada hiç olmȇrlar. Onuştan, Klisä bizä deyni hep var, herbir vakıt, herbir uurda, ererdä. Klisä bizä deyni var örnek kendi istoriyasınnan. Yok nicä olsun ne sa taa dooru, taa islä, taa faydalı! Bişey ölä yok nicä olsun. Ama sade te o ayozların yaşamasını işideräk, okuyarak onnarın yaşamasını, lääzım diil sade demää: “Ya nicä islä! Ya bak, nicä onnar dayanmışlar! Nasıl dayana bilmişlär?” Da sora çıktık klisedän yada kapadık kiyadı, da nicä yaşaadık hep ölä da yaşȇȇrız.
Diil! Lääzım Ayozların yaşamasını yazmaa kendi üüreklerimizä. Yazmaa da onnar kalsınnar orada peçatlı, da onnara görä olsun bizim yaşamamız da. Amin.
Prot. Feodor Karakalçev