Hristoz duȇȇr, meetinnäyin! Hristoz Göktän, karşlayin!
Allah yıl-yıldan iner bizä, getiryer sevinmelii, neçin deyni insanı lääzım kurtarmaa günahtan.
Ayoz bobalar söleer, ani Allah oldu insan bir neetlän: insan olsun Allah gibi. Başka türlü sölediynän, bizim payımız olsun Allahlan bilä. Neçin deyni paylaşmak o bir paalı laf, angısını biz kaybedyeriz. İki kişi, karı-koca paylaşyerlar hepsini, aylä lääzım paylaşsın biri-birinnän. İnsan, komuşular lääzım paylaşsın, neçin deyni Allah paylaşyer bizimnän.
Herkerä komka alarak, biz deeriz – “Причастие, иметь часть с Богом”, ani bizim payımız olsun Allahlan bilä. Nası var nicä olsun payımız, açan biz paylaşmȇrız. Paylaşmadaan, pay da yok nicä olsun.
Allah geldi erä da verdi, paylaştı bizimnän Kendi sevgiliinnän, paylaştı bizimnän Kendi zeetlerinnän, bizim olsun payımız Onunnan bilä. Neçin deyni şiniyadak bizim payımız bulunyardı günahlan — neylän dolu bizim içimiz, onunnan da var nicä paylaşalım.
Allah indi erä, Allah girdi bir küçük ahır içinä, Angısının elindä bütün dünya, Angısı böön buyuryer lüzgerlerä, Angısı böön buyuryer güneşä, Angısı böön buyuryer yıldızlara hem herbir işä. O gelyer da yerleşyer bir pek küçük kıymık ercääz, ani var ahır.
Çok yıl geçer Hristozun duumasından da bir ayoza görünyer Hristozun laamı (пещера), göryer nerada duumuş Hristos, göryer Onun yanında Panayıyayı, İosifı… Da ayoza okadar güç gelyer, ani Hristoz böölä fukaarä erdä duudu, o soryer: “Ne bän var nicä yapayım Sana?”. Allah sade okar geeri söleer: “Bendä var hepsicii. Bütün dünnä benim elimdä. Bana bişey diil lääzım.” Ama o genä deer: “Allahım, ne bän taa var nicä, ne bän var nicä nesa…?”. Hristoz deer: “Getir Bana senin günahlarını, getir Bana senin zeetlerini… Geeri Bän sana veryerim daymalı ömür.”
Biz böön isteeriz kısmet. Biz hiç düşünmeriz, ne biz isteyeriz, ne o var kısmet. Aldıynan rus dilindän o var “счастье, то есть иметь часть. И какую часть иметь? Иметь часть с Богом”, ani olsun bizim payımız Allahlan bilä, te o var kısmet.
En büük kısmet var, açan insan yaşamȇȇr kendinä, ama açan paylaşyer. Açan insan yaşȇȇr başkasına deyni, kahırlanyer, düşünyer, çalışyer başkasın için, ozaman da o insan var kısmetli. Neçin o kısmeti yok nicä almaa.
Allahın dolumlu sevinmelii var, açan insan getiryer sade kahırlarını. O isteer bizim üreemiz diişilsin. Allah bunun için geldi erä, bunun için kabletti en fukaara sayvanı. En kıstav ahırı isıdyardı yildızın şafkı, yısıdyardı Onu çobannar kendi usluluunnan, ani geldilär da baş iiltilär. İsıdyardı Onu Panayıya, angısı vardı Anası hem, Angısı koruyardı herbir Onun lafını.
İnsandan baaşış Allaha bişey diil lääzım, sade enilemää kendimizi, diyştirmää kendimizi, olmaa ölä, ani bizdän çıksın sade şafk. Bir mumdan var nicä tutuşturmaa öbür mumu, ölä insanın üreendän iilik, sevgilik lääzım tutuşsun. O şafkı yok nicä bişeylän sündürmää.
Bizä lääzım girmää derindän Hristozun duuma yortusuna. Diz çöküp demää: “Allahım, bän böön diilim kimsey, ama Sän böön benim için geldin erä, Sän bana veryersin böön Angellerın meetinniin. Sän bana veryersın ariflerin zenginniini… Sän veryersin baaşışları, angısınnar kaybelmeer bir da vakıt. Sän böön giryersin benim içimä, Sän duȇȇrsın benim içimdä, nicä duudun ahırda da diiştiryersın, enileersin beni!
Prot. Feodor Karakalçev
Проповедь в финальной части рождественского концерта.
